Dawniej bimber wykręcał twarz, teraz ma smak kawy, czekolady, krówki czy toffi. Szukają go miłośnicy powrotu do natury i są gotowi słono płacić. Nie zmieniło się tylko jedno: wciąż jest nielegalny.
Kilo cukru, trzy litry wody, pięć deka drożdży, zwykłych, jak do chleba. Tak robił dziadek, potem ojciec, a po nich Krzysztof (imię zmienione) z małej wsi w powiecie ropczycko-sędziszowskim na Podkarpaciu. Zacier trzyma w ciasnej kotłowni własnego domu. Dwie duże beczki przykryte derkami, „żeby im było cieplej”, sąsiadują z opałem. Ściany osmolone, w piecu huczy ogień. – Zacier śmierdzi, jasna rzecz – uśmiecha się, odkręcając jedną. Na wierzchu pływa biały kożuch, w nozdrza wbija się ostry zapach.
Polityka
14.2021
(3306) z dnia 30.03.2021;
Społeczeństwo;
s. 48
Oryginalny tytuł tekstu: "Tylko czas nie pędzi"
