Depresja polityka
Depresja polityka. Zdjęcie tabu jest bardzo ważne, a hejt źle o nas świadczy
EWA WILK: – Czy często zdarza się, że człowiek pogrążony w depresji, po krótkiej terapii, zadziwiwszy nawet swoich lekarzy, powstaje niczym Feniks z popiołów i wraca do intensywnego życia zawodowego, z przekonaniem, że co go nie zabiło, to wzmocniło? Tak swoje przejścia z ostatniego czasu opisuje w mediach Jarosław Gowin.
JUSTYNA PRONOBIS-SZCZYLIK: – W mojej praktyce terapeutycznej zdarza się, że pacjent już po pierwszej sesji, która trwa trzy godziny, wychodzi, czując się lepiej, gdy tylko zrozumie, dostrzeże, jakich psychicznych, samoniszczących mechanizmów obronnych używa. Ale oczywiście leczenie depresji to cały proces.
Jednakże, co do tego Feniksa, uważam, że powiedzenie: co cię nie złamie, to cię wzmocni, jest przereklamowane. Nie ma nic dobrego w depresji. Ona jest wielkim cierpieniem wynikającym z wielu objawów, głębokim bólem, poczuciem utraty sensu życia. Nie jest natomiast sposobem na wzmacnianie siebie. Jest groźną chorobą. Nieleczona nie ustąpi samoistnie, dezorganizuje życie, jest niebezpieczna dla zdrowia i życia pacjenta.
Pozornie o depresji sporo wiemy. W potocznej świadomości ma jasną przyczynę: strata kogoś bliskiego, strata pracy, choroba, nagła bieda. W psychiatrii i psychologii chyba nie jest to takie proste. Czy da się w jednym akapicie przedstawić definicję tego zaburzenia wedle porządku: przyczyna, przebieg, skutki?
Istnieje kilka klasyfikacji depresji i kilkanaście różnych jej postaci. Depresja endogenna to taka, która pojawia się bez wyraźnych przyczyn środowiskowych oraz ma podłoże biologiczne i odpowiedzialne są za nią m.in. zakłócenia neuroprzekaźnikowe w mózgu. Natomiast depresja reaktywna to wynik bolesnych, niekorzystnych wydarzeń życiowych. Teorie biologiczne kładą akcent na zmiany równowagi neuroprzekaźników w mózgu, jak serotonina czy noradrenalina.