Tak się złożyło, że Seamus był naszym gościem tuż po ogłoszeniu wiadomości o Noblu literackim dla Wisławy Szymborskiej. Pozwolił się sfotografować , jak siedzi na sofie z egzemplarzem Gazety Wyborczej, witającej wielkim zdjęciem poetki z Krakowa tę radosną dla polskiej literatury wiadomość.
Heaney też się cieszył, bo przyjaźnił się z Szymborską, cenił jej wiersze. Był poniekąd z Krakowa, gdzie bywał często i miał wielu przyjaciół, przede wszystkim wśród poetów, z Miłoszem i Zagajewskim czy właśnie Szymborską i Krynickim. Jego wiersze i eseje wydawało krakowskie wydawnictwo ZNAK. Jerzy Illg, naczelny ZNAK-u i kolejny krakowski przyjaciel Heaneya, z miłości do Irlandczyka i jego poezji nie wahał się urządzać mu wieczorów autorskich w krużgankach krakowskiego klasztoru dominikanów. Nie lękał się na takie spotkania zapraszać polskich muzyków zakochanych w irlandzkim folku. Heaney i jego żona Marie, autorka wspaniałych opowieści, opartych na staroirlandzkich legendach i mitach, bili muzykom brawo, przejęci otwartością Krakowa i Polski na kulturę Zielonej Wyspy.
Poezja Heaneya jest mocna i egzystencjalnie na serio, choć Seamus był człowiekiem pogodnym i dowcipnym. Wyrastała z irlandzkości, z wielkiej irlandzkiej poezji, ale jak każda twórczość godna Nobla miała wymiar uniwersalny, ten egzystencjalny, kiedy stajemy twarzą w twarz z tajemnicami i doświadczeniami losu ludzkiego. Żadną miarą szowinista czy bigot, Heaney nie był jednak zamknięty na sferę sacrum, zwykle „dzikiego”, to znaczy nie dającego się wtłoczyć w jakieś instytucjonalne formy religijne.
Heaney miał szczęście do tłumaczy swojej poezji na polski. „Przejrzystą pogodę”, ostatni duży tom jego wierszy wybranych tłumaczyli z pietyzmem Stanisław Barańczak, Magda Heydel, Paweł Marcinkiewicz i niżej podpisany. Jaka szkoda, że już więcej nie przyjedzie do Krakowa, do Polski, z nowymi wierszami. Jak dobrze, że tyle nam ich zostawił.
***
Seamus Heaney
Gdzie mieszka duch? Wewnątrz czy na zewnątrz
Rzeczy pamiętanych, zrobionych, nie zrobionych?
Co było pierwsze: krzyk morskiego ptaka czy dusza,
Ujrzana w wyobraźni, zimnym świtem, kiedy krzyknął?
I gdzie w końcu spoczywa? Na upstrzonych patykach
W gnieździe kawki u szczytu starej kamiennej wieży
Czy na popiersiu z marmuru w środku klombu?
Czy można zamieszkać w formie doskonałej?
I jak się mieszka w wietrznym świetle?
Jakiż pożytek z zachowanej nuty lub linijki
Których nie atakujesz, by odzyskać pewność?
(Z zestawu pytań do ducha W.B.)
Z cyklu Przymiarki, XXII, w tomie "Przejrzysta pogoda"
"W.B"– William Butler Yeats, pierwszy irlandzki poeta nagrodzony Noblem w 1923 r. Zmarł w 1939 r., czyli tym samym, w którym urodził się Seamus Heaney.
Przełożył Adam Szostkiewicz