Rok 2019 zacznie się dla Unii Europejskiej de facto dopiero z końcem marca. Czyli po brexicie, o ile do niego dojdzie. Wszystko, co najważniejsze w Unii, jest w zawieszeniu. Bo gdyby np. Brytyjczycy w ostatniej chwili zmienili jednak zdanie, to trzeba będzie z ich udziałem przeprowadzić ekspresową kampanię do eurowyborów, które już pod koniec maja. To głosowanie zagospodaruje Europie resztę roku. Pierwszy raz w historii może się zdarzyć, że dwie wielkie rodziny polityczne, chadecy i socjaldemokraci, nie zdobędą bezwzględnej większości. A to wywróciłoby model funkcjonowania europarlamentu. Zamiast wielkich koalicji, które dotychczas wszystko uzgadniały wewnętrznie i nadawały Parlamentowi Europejskiemu rolę notarialną, może nas czekać era koalicji ad hoc, zawieranych do załatwienia konkretnych spraw. A wtedy do europarlamentu może wrócić życie.
O ile wcześniej nie uśmiercą go rządy państw członkowskich. Dla nich użyteczność europarlamentu polegała na tym, że odgrywał on rolę dobrego policjanta integracji, podczas gdy rządy mogły się wczuwać w rolę tego złego, sceptycznego, i zbijać na tym punkty w polityce krajowej. Ale wyobraźmy sobie, że po majowych wyborach eurosceptycy budują koalicję blokującą – to będzie oznaczać paraliż europarlamentu. Wówczas stolice przejdą w tryb międzyrządowy, bo teoria teorią, ale w praktyce Parlament Europejski ma wciąż tyle władzy, na ile mu rządy państw pozwolą. Stąd również przywiązywanie uwagi do tegorocznych spitzenkandydatów rodzin politycznych na szefa Komisji Europejskiej może być wyjątkowo mylące. Nie tylko dlatego, że teoretyczny faworyt, niemiecki chadek Manfred Weber, nawet w Berlinie nie cieszy się wylewnym poparciem. Rządy mogą po prostu uznać, że oddawanie obywatelom Europy kontroli nad integracją europejską jest zbyt niebezpieczne – i dla integracji, i dla samych Europejczyków.