Jakby problemów z olimpiadą w Tokio było mało, do dymisji podał się właśnie przewodniczący komitetu organizacyjnego 83-letni Yoshiro Mori. Postać wpływowa i świetnie umocowana, były premier, a wcześniej zapalony rugbista. Poszło o jego słowa w jednym z wywiadów, dotyczące większego udziału kobiet w zarządzie komitetu, że jest z tym problem, bo „mówią za długo i nie wiedzą, kiedy skończyć, co jest denerwujące”. Pewnie powiedział, co w jego pokoleniu Japończyków może być powszechną opinią, dlatego długo nie chciał ustąpić, choć wszędzie zahuczało. Ale wreszcie się poddał, głównie pod presją sponsorów igrzysk (z Toyotą na czele), którzy włożyli już w tę imprezę 3,3 mld dol. Odetchnął też Międzynarodowy Komitet Olimpijski, który podkreśla równość płci – tym mocniej, im więcej afer o molestowanie sportsmenek, również w Japonii, wychodzi na jaw.
Olimpijski znicz ma zapłonąć 23 lipca. Ogłoszono już zasady udziału sportowców. Obowiązywać będzie dwutygodniowa kwarantanna, przeznaczona na aklimatyzację i treningi, covidowe testy co cztery dni, zakaz korzystania z transportu miejskiego, odwiedzania galerii, muzeów i barów, a podczas imprez zakaz wznoszenia okrzyków i śpiewów, o ściskaniu rąk czy przytulaniu się nie wspominając (można za to klaskać). Najlepiej, żeby sportowcy, poza własnym startem, nie opuszczali wioski olimpijskiej, nie wolno im też będzie dopingować innych uczestników na widowni. Kwestia udziału publiczności w igrzyskach ma zostać rozstrzygnięta pod koniec marca.
Taka wyjałowiona olimpiada, bez święta radości i klimatu, ma w Japonii coraz mniej zwolenników. W ostatnich sondażach już 80 proc. Japończyków jest za jej odwołaniem lub przesunięciem na kolejny termin. Powstał pomysł, aby przełożyć ją na 2024 r., kiedy igrzyska miały się odbyć w Paryżu, bądź przesunąć Tokio na koniec kolejki, za Paryż i Los Angeles, czyli na 2032 r.