Japonia próbuje się pozbierać po zabójstwie Shinzo Abego, byłego premiera i faktycznego lidera rządzącej Partii Liberalno-Demokratycznej, LDP. Abe zmarł 8 lipca, dwa dni przed wyborami do izby wyższej parlamentu, w których poruszeni wyborcy dali pogrążonemu w żałobie ugrupowaniu i jego sojusznikom superwiększość. Pozwala ona przez trzy najbliższe lata forsować zmiany w konstytucji, ale żeby je zatwierdzić, potrzebna będzie zgoda obywateli w referendum.
LDP staje więc przed dylematem, jak traktować polityczny testament Abego. Zmarły lider chciał rewizji konstytucyjnego pacyfizmu, Japonia miałaby się stać „normalnym” krajem, przestać kajać się za wojnę i wrócić do statusu regionalnego mocarstwa, być może nawet atomowego. Obecny szef rządu Fumio Kishida co prawda zawdzięcza Abemu najwyższe szczeble kariery, ale aż takim jastrzębiem nie jest.
Z drugiej strony śmierć Abego nie przerywa dyskusji o planie podwojenia wydatków na obronę oraz wyposażenia wojska – formalnie sił samoobrony – w broń pozwalającą razić potencjalnego przeciwnika z dużego dystansu, by odstraszać Chiny i Koreę Płn. Realizacja tych zamierzeń – dopinguje do nich rozchwianie systemu międzynarodowego – oznaczałaby zerwanie z tradycyjną postawą Japonii i mogłaby się spotkać ze sprzeciwem zaniepokojonych obywateli.
Na co dzień Japończyków martwią rosnące ceny i powrót covidu, niebezpiecznego dla wiekowego społeczeństwa. Na razie wzrost liczby zachorowań m.in. opóźnia otwarcie kraju dla zachodnich turystów. Receptą premiera Kishidy na te obawy jest jego wizja tzw. nowego kapitalizmu, rozruszania gospodarki, przestawienia jej na zielone i bardziej cyfrowe tory, pobudzenie innowacyjności oraz przekonania rodaków, że warto przeznaczyć oszczędności na prywatne inwestycje.