Wielowiekowa dominacja Kartagińczyków na Morzu Śródziemnym skończyła się 10 marca 241 r. p.n.e., kiedy flota rzymska rozgromiła armadę punicką w bitwie koło Wysp Egadzkich. Wynik starcia przyczynił się do szybkiego zakończenia toczącej się od ponad 20 lat pierwszej wojny punickiej i zmusił Kartaginę do pogodzenia się z utratą Sycylii oraz koniecznością wypłacenia Rzymianom wysokiego odszkodowania. Oznaczał także początek rzymskiej hegemonii w basenie Morza Śródziemnego.
Bitwa w pobliżu wyspy Levanzo trwała zaledwie kilka godzin. Według kronikarzy, licząca 250 okrętów flota punicka wypłynęła wczesną wiosną, gdyż Kartagińczycy liczyli, że Rzymianie nie odważą się na atak na wciąż jeszcze niespokojnym morzu. Okręty pełne były zaopatrzenia dla wojska broniącego się na Sycylii. Miały być gotowe do walki po dostarczeniu ładunku i zaokrętowaniu żołnierzy. Ale gdy flota punicka w pobliżu egadzkiej wyspy Marettimo złapała wreszcie pomyślny wiatr w kierunku Sycylii – na jej kursie pojawiło się 200 rzymskich okrętów pełnych wojska. Nieprzygotowani do walki Kartagińczycy nie mieli szans. Według Polibiusza (II w. p.n.e.) Rzymianie zdobyli 70 punickich okrętów, a 50 zatopili, Diodor Sycylijski (I w. p.n.e.) napisał o 20 galerach, które wpadły w ręce Rzymian, i 97, które posłali na dno. Rzymianie zwyciężyli, ale nie wyszli z walki bez szwanku – 30 ich jednostek zatonęło, a aż 50 wymagało naprawy. Nic dziwnego, że starcie to uznaje się za jedną z najbardziej krwawych bitew morskich starożytności.
Tarany prawdy
Przebieg tej przełomowej bitwy i konstrukcję biorących w niej udział okrętów znamy jedynie z tekstów i ikonografii, bo na dnie Morza Śródziemnego bardzo trudno znaleźć jakiekolwiek wraki, ze względu na świdraki okrętowce, żywiące się materiałami organicznymi.