Mówi o sobie: jestem starym profesorem, ale młodym pisarzem. Debiutancką powieść „Imię róży” opublikował w wieku 48 lat – dokładnie 30 lat temu. Jeszcze zanim ukazał się długo wyczekiwany „Cmentarz w Pradze”, chodziły słuchy, że to – szóste już – dzieło semiologa pod wieloma względami przypomina pierwsze. Oczekiwania były bardzo wysokie, z braku twardych danych mnożyły się spekulacje. Zwłaszcza że mediolańskie wydawnictwo Bompiani, któremu Eco pozostaje wierny, doskonale potrafi podgrzać atmosferę dozowanymi z aptekarską precyzją informacjami. Tym razem oficjalna nota brzmiała: „Zatrudniony przez służby specjalne połowy Europy, cyniczny fałszerz tka sieć sprzysiężeń, zmów, spisków, zamachów, które w rzeczywistości nadały bieg wydarzeniom historycznym i politycznym na naszym kontynencie. Powieść o największych tajemnicach i zawiłościach XIX-wiecznej polityki, rzucająca niepokojące światło na czas, w jakim żyjemy”.
Dziś wiemy już, że cyniczny fałszerz to niejaki Simone Simonini – turyńczyk, syn karbonariusza, z zawodu notariusz. Żarłok, choleryk i mizogin (oprócz tego że impotent). Mieszka w Paryżu, ale jego działalność sięga znacznie dalej, a jego pokrętne ścieżki krzyżują się z historycznymi zakrętami i postaciami. Car, król Sardynii, doktor Freud, św. Teresa z Lisieux, wreszcie pisarze, choćby Aleksander Dumas czy Ippolito Nievo – zagorzały garybaldczyk, który zginie w tajemniczych okolicznościach w falach Morza Tyrreńskiego... Niby Simonini to pionek, ale za sprawą tego pionka możemy śledzić ruchy figur na potężnej szachownicy. Eco rekonstruuje z detalami scenę polityczną drugiej połowy XIX w.