Jarosław Marczuk: – Czym właściwie zajmuje się pani komórka?
Dr Catharine Conley: – Ochroną planet przed ich skażeniem organizmami pochodzącymi z Ziemi. Zwłaszcza tych, na których może lub mogło istnieć życie. Taką planetą jest Mars. Skoro zamierzamy na nim szukać życia, głupio byłoby najpierw go „zakazić” ziemskimi organizmami, a potem je odkryć jako marsjańskie życie. Poza tym strzeżemy naszą planetę, by próbki materii pochodzącej z innego ciała niebieskiego nie zaszkodziły ziemskiemu ekosystemowi.
Istnieje takie ryzyko? Czy to raczej my możemy wyrządzić więcej szkody innym planetom niż one nam?
Już w połowie lat 50. ubiegłego wieku, zanim jeszcze wystartował pierwszy Sputnik, Międzynarodowa Federacja Astronautyczna była świadoma, że będziemy szukać życia w kosmosie. W Traktacie o Przestrzeni Kosmicznej z 1967 r., podpisanym m.in. przez USA i ZSRR, państwa sygnatariusze zobowiązały się do zapobiegania skażeniu innych planet i ochrony Ziemi. W NASA, zanim gdziekolwiek wyślemy sondę kosmiczną, najpierw analizujemy, czy w miejscu docelowym mogłoby istnieć życie. Na początku programu Apollo nie byliśmy pewni, co znajdziemy na Księżycu i dlatego sterylizowaliśmy wszystkie nasze pojazdy przed startem. Ale im więcej się o nim dowiadywaliśmy, tym bardziej zdawaliśmy sobie sprawę, że ziemskie życie nie jest w stanie tam przetrwać. Dlatego obecnie nie podejmujemy żadnych specjalnych środków zapobiegawczych przed wyruszeniem na Księżyc. Podobnie postępujemy w przypadku planetoid, komet i większości ciał niebieskich w naszym Układzie Słonecznym. W zasadzie tylko trzy obiekty uważamy za wyjątkowe, za takie, na których może występować życie, co oznacza też, że ziemskie organizmy mogłyby na nich przetrwać.