Tym pierwszym papieżem, który wcześniej jako dostojnik kościelny pracował na ziemiach polskich, był Jacques Pantaléon. W latach 1247–1248 posłował on na polecenie Innocentego IV do Polski, Prus i na Pomorze. Ten syn szewca z Troyes był wówczas archidiakonem w Liège. W czasie pobytu w podzielonej na wiele księstw Polsce przewodniczył synodowi prowincjonalnemu we Wrocławiu. Niemal dziesięć lat później został patriarchą Jerozolimy i papieskim legatem w królestwie łacińskim, a 29 sierpnia 1261 r., po trwającym trzy miesiące konklawe, został papieżem Urbanem IV (wprowadził w całym Kościele święto Bożego Ciała).
Z kolei Enea Silvio Piccolomini prawdopodobnie przebywał w naszym kraju w latach 1444–1445. Ten wybitny humanista i poeta był wówczas sekretarzem ostatniego w dziejach Kościoła antypapieża Feliksa V. Zerwał z nim i związał się z legalnym papieżem Eugeniuszem IV. W sierpniu 1457 r. część podzielonej stosunkiem do Krzyżaków kapituły warmińskiej wybrała Piccolominiego następcą biskupa Franciszka Kuhschmalza, ale choć miał poparcie Kaliksta III, nie objął diecezji. Kardynał bowiem – podobnie jak i papież – w wojnie trzynastoletniej trzymał stronę Krzyżaków, więc król Kazimierz III Jagiellończyk sprzeciwił się tej nominacji. Biskupem warmińskim został ostatecznie sprzyjający Polsce Paweł Legendorf, któremu w 1460 r. sakry udzielił osobiście Piccolomini już jako papież Pius II (od 19 sierpnia 1458 r.).
Do poważniejszego konfliktu doszło między królem a papieżem o obsadę biskupstwa krakowskiego, o które w 1460 r. rywalizowało aż trzech kandydatów: królewski, papieski i wybrany przez kapitułę.