To była połowa listopada, pierwsza odsłona awantury o Trybunał Konstytucyjny. W rozmowie z kolegą przez telefon rzucił: „Cholera, trzeba powołać Komitet Obrony Demokracji, tak jak kiedyś mieliśmy KOR”. Kolega odpowiedział: „To napisz to”. Więc Krzysztof Łoziński usiadł do peceta w swoim domu w Cybulkach pod Giżyckiem. Napisał: „Co robić? To samo co robił KOR. Pisać listy otwarte i zbierać pod nimi podpisy, tworzyć raporty (...) Celem nie jest obalanie legalnie wybranych władz państwa, lecz obrona demokracji, praworządności, praw człowieka, praw obywatelskich i prawdy. I proszę szanownego towarzystwa, nie oczekujcie, że ja to zrobię. To nie jest zadanie dla emerytów”. Łoziński wysłał tekst do Bogdana Misia, redaktora niezależnego portalu dziennikarskiego Studio Opinii, z którym współpracuje. Miś zamieścił.
Łoziński ostatnio pisał różne rzeczy, na które nie było odzewu. Jesienią, jeszcze przed wyborami, razem z Piotrem Rachtanem (to ten kolega, który powiedział, by napisać o KOD) opublikowali „Raport gęgaczy”, analizę słów, czynów i dokumentów środowiska PiS, przepowiadającą realia przyszłych rządów. Na konferencji prasowej zjawiła się jedna ekipa – dziewczyna z mikrofonem i chłopiec z kamerą, z TVP Info. Materiału nie pokazano.
Dzień po tym, jak powstał tekst o KOD, Krzysztof z żoną szedł na 70. urodziny do sąsiadki. I wtedy dzwoni Mariusz Ziomecki z Polsatu, że chce go do programu w sprawie KOD. Że to już 3 tys. ludzi. Bo jakiś Kijowski po przeczytaniu tekstu Łozińskiego założył grupę na Facebooku.