Muzyka ruchoma i nieruchoma

58. Warszawska Jesień

15 września 2015

Dynamistatyka – taki neologizm wymyślono na tytuł tegorocznej Warszawskiej Jesieni. Tematem jej bowiem jest trwanie i ruch.

Dynamistatyka – taki neologizm wymyślono na tytuł tegorocznej Warszawskiej Jesieni. Tematem jej bowiem jest trwanie i ruch. Obie cechy są zawarte we wszelkiej muzyce, ale w czasach współczesnych wiele jest prób wypreparowania skrajności albo w jedną, albo w drugą stronę. Muzyka „czasu zatrzymanego” to np. dzieło na osiem trąbek „The Second Dream of the High-Tension Line Stepdown Transformer” słynnej postaci pamiętnej z ruchu Fluxus i minimalizmu – La Monte Younga, przedstawione w przestrzeni Praskiej Drukarni pod kierunkiem Marco Blaauwa, „Slices” na wiolonczelę i orkiestrę Alvina Luciera (Marcin Zdunik i NOSPR) i orkiestrowy „Baobab” Philla Niblocka (orkiestra Filharmonii w Ostrawie). Muzyka ciągłego ruchu i akcji to utwory m.in. Stefana Prinsa, Jamesa Dillona, Philippe’a Manoury’ego.

Szczegóły: www.warszawska-jesien.art.pl

58. Warszawska Jesień, 18–26 września

Polityka 38.2015 (3027) z dnia 15.09.2015; Afisz. Premiery; s. 71

Oryginalny tytuł tekstu: "Muzyka ruchoma i nieruchoma"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.