Z opisów filmu, które ukazywały się po prezentacji w Berlinie, można było odnieść wrażenie, iż jednym najbardziej podobała się pierwsza scena, drugim ostatnia. Widz musi zdecydować, ale na początek radzę zwrócić uwagę, ponieważ można w nim znaleźć klucz do odczytania całości. A co jest pomiędzy? „Body/Ciało” to bardzo dobry film o sprawach ostatecznych, takich jak śmierć, samotność, przemijanie, opowiedziany inteligentnie, lekko, chwilami z humorem. (Na czarny humor zwracali uwagę zagraniczni krytycy, porównujący reżyserkę z Kieślowskim). A także o tym – jak powiedziała Małgorzata Szumowska w jednym z wywiadów – że tęsknimy za czymś, co jest blisko, tylko nie potrafimy tego dostrzec. Głównych bohaterów jest troje. Janusz Gajos gra w swoim stylu (czyli po mistrzowsku) prokuratora, który na co dzień ma do czynienia z ciałami ofiar. Wykonuje służbowe czynności rutynowo, bez emocji, jakby nie obchodził go dramat osób, które niedawno rozstały się z życiem. Jego córka (Justyna Suwała, kolejna świetna amatorka na ekranie) uciekła w anoreksję, jakby chciała ukarać swe ciało.
Body/Ciało, reż. Małgorzata Szumowska, prod. Polska, 90 min