Recenzja płyty: Ariel Pink, „Pom Pom”

Każda z piosenek słuchana z osobna to przyjemność dla każdego, a ich komplet to głęboka podróż przez estetykę XX-wiecznej muzyki popularnej.

Pewne radio, które reklamowało się hasłem „Najlepsza muzyka lat 60., 70. i 80.”, mogłoby sobie – w ramach oszczędności – kupić tę płytę. I nadawać zawarte na niej 17 piosenek non stop w kolejności losowej. Zasadniczo „Pom Pom” 36-letniego Kalifornijczyka Ariela Rosenberga (znanego lepiej jako Ariel Pink) brzmi bowiem jak kompilacja największych przebojów jakiegoś artysty, który te trzy dekady przeżył. Ale który też, choć dorastał w ojczyźnie hipisów, miał dystans do wszystkiego, co wydarzyło się po drodze, i potrafił jak kameleon dostosować się do każdej konwencji, zatrzymując się na krawędzi żartu.

 

Ariel Pink, Pom Pom, 4AD