Czy monotonne, potężne osiedla bloków z tzw. wielkiej płyty mogą być ciekawym tematem dla artysty? Okazuje się, że tak, a słynny projekt Pawła Althamera „Bródno 2000” jest tego najlepszym przykładem. Zresztą nie tylko jego intrygował ów fenomen modernistycznej architektury, obecnej niemal wszędzie na świecie, ale w Polsce osiągającej wprost karykaturalne rozmiary. Takich blokowisk już się nie buduje, ale problem pozostał. Wszak nadal mieszkają w nich miliony ludzi.
Dla twórców to wdzięczny temat, na który składa się tak wiele wątków: estetyczna brzydota, uciążliwości życia codziennego, anonimowość, brak społecznych więzi, wylęgarnia rozlicznych patologii (z subkulturą blokersów na czele). A równocześnie potrzeba, by w tych anonimowych klockach jakoś się umościć, stworzyć sobie własny, przytulny świat.
Wystawa gromadzi prace twórców, którzy z fenomenem osiedli z wielkiej płyty zmierzyli się choć raz lub zajmowali nim od dawna, czemu wyraz dawali w malarstwie, fotografiach, instalacjach, pracach wideo. Są wśród nich m.in. Ryszard Górecki, Julita Wójcik, Katarzyna Józefowicz, Jarosław Kozakiewicz, Nicolas Grospierre, Aneta Grzeszykowska, Jan Smaga i Maciej Kurak.
To wystawa, która poruszy szczególnie tych, których życie nadal toczy się w blokowiskach.
Betonowe dziedzictwo. Od Corbusiera do blokersów, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, wystawa czynna do 2 września