Gratuluję, Panie Premierze. Cieszę się. I zaciskam kciuki. Ale nie dlatego, że otrzymał Pan „bardzo ważny europejski urząd”. Bo to wcale nie musi być „bardzo ważny urząd”. Może to też być całkiem nieważny urząd. Czy będzie to urząd „strzegący żyrandola”, czy wskazujący Europie drogę – to w dużym stopniu będzie zależało od Pana. Cieszę się, że Pan go obejmuje, bo wierzę, że to powinien być „bardzo ważny urząd” i wydaje mi się, że ma szansę Pan nadać mu taką wagę.
Przynajmniej dwa razy obserwowałem, jak skutecznie dorastał Pan do ról, które panu powierzano, i jak je Pan przerastał. Najpierw do roli przewodniczącego PO, potem do roli szefa rządu. W obu tych rolach sprawdził się Pan lepiej, niż spodziewali się ci, dzięki którym je pan obejmował, nie mówiąc o tych, którzy byli wobec takiej decyzji sceptyczni.
Teraz kolejna wielka szansa przed Panem. Większa niż poprzednie. Ale wraz ze stawką, jak to zwykle bywa, rośnie skala trudności. Jako szef PO musiał Pan wyprowadzić partię z obłędnych meandrów IV RP. Jako szef rządu, musiał Pan zerwać z obłędem neoliberalnego dryfu wielu poprzednich rządów. Jedno i drugie wydawało się niemal niemożliwe, a udało się Panu w bardzo dużym stopniu. Ale wyprowadzenie Unii Europejskiej z historycznego dryfu, w którym od lat się pogrąża, będzie jeszcze trudniejsze. A to jest stojące przed Panem zadanie, jeśli mamy mówić o dumie Polski ze sprawowania przez Pana „bardzo ważnego urzędu”.
Oczywiście Prezydent UE nie jest w stanie dać Europie pięcioprocentowego wzrostu, nie zlikwiduje bezrobocia, nie odwróci kryzysu demograficznego. Ale może zrobić bardzo dużo, by przywrócić Europejczykom europejskiego ducha, który od lat zanika, wypierany przez ducha różnych egoizmów.