Pod koniec listopada 2014 r. klub piłkarski Real Madryt usunął mały krzyż z korony swojego oficjalnego herbu. Zabieg ten bezpośrednio wiąże się z podpisaniem trzyletniego kontraktu sponsorskiego z arabskim Bankiem Narodowym Abu Dhabi. Klub (a raczej sponsor) obawiał się, że krzyż może obrazić muzułmańskich fanów piłki (a raczej klientów banku).
Decyzja ta zaniepokoiła hiszpańskich wielbicieli Realu – również tych niewierzących – bowiem historia owego herbu sięga 1931 roku. „Klub ewidentnie gotów jest poświęcić pewne elementy swojej tożsamości na rzecz walki o nowych fanów” – pisał tamtejszy dziennik sportowy „Marca”. W ramach kompromisu Real postanowił, że oryginalny projekt herbu wciąż będzie używany w Europie, a przed widokiem krzyża chronieni będą tylko kibice z Bliskiego Wschodu.
Symbol ten mógł zniknąć także z flagi Nowej Zelandii, choć tym razem nie przez względy religijne. Kraj ten od blisko półwiecza toczy debatę na temat rezygnacji z dotychczasowej flagi. Powodów jest kilka. Zbytnio przypomina flagę Australii i często jest z nią mylona. Zdaniem niektórych sugeruje, że Nowa Zelandia wciąż jest kolonią brytyjską. I trudno się z nią utożsamiać Maorysom i innym rdzennym mieszkańcom wysp.
Jeszcze przez jakiś czas jego raz inne symbole chrześcijańskie będzie można znaleźć na trzydziestu innych flagach:
Jak policzyło Pew Research Center, na prawie dwieście krajów świata flagi 64 z nich zawierają elementy związane z przeważnie wielkimi, rzadziej z lokalnymi wyznaniami. Na blisko połowie zobaczymy elementy chrześcijańskie, najczęściej krzyż. Bo także czerwono-białe pasy na Austrii wywodzą się z flagi cesarstwa rzymskiego w okresie krucjat – srebrnego krzyża na czerwonym tle – którą w XIII wieku zaczął posługiwać się Wiedeń.