Jeśli ktoś chce zostać dziennikarzem, niech się dobrze zastanowi. Mówię to po zapoznaniu się z „Kartą analizy ryzyka zawodowego” dla pracowników zatrudnionych na tym stanowisku w naszej redakcji. Ta wstrząsająca lektura wymienia wszystkie zagrożenia, jakie mogą spotkać dziennikarza, od zwyczajnych „uderzeń”, „obciążeń psychicznych” czy „przeciążeń układu ruchu mięśniowo-szkieletowego”, aż po „zetknięcie się pracownika z ostrymi nieruchomymi czynnikami materialnymi”, „poślizgnięcie człowieka na płaszczyźnie”, „upadek na tym samym poziomie”, „upadek na niższy poziom”, „zaburzenia funkcji widzenia”, „oblanie wrzątkiem”, a także „agresję ludzi”, „kolizję drogową”, „wybuch opony” i „porażenie prądem elektrycznym”.
Wśród możliwych skutków wystąpienia tych zagrożeń, oprócz banalnych zwichnięć, potłuczeń, skręceń, złamań, skaleczeń i wstrząśnień, wylicza się m.in. „zakłucia”, „nerwowość”, „stany lękowe”, „zaczadzenie”, „kalectwo” i w końcu „śmierć”.
Z kolei, w celu uniknięciu zagrożeń, „Karta” zaleca: „zachowanie ostrożności”, „wzmożoną uwagę”, „działania ograniczające pośpiech”, „porządek w obrębie stanowiska pracy”, „zamykanie szuflad w biurkach”, „sprawność wykładzin podłogowych”, „zakaz wchodzenia na krzesła, stoły i parapety”, „dobry stan kół” czy „przegląd ogumienia”.
Nie muszę mówić, że gdybym o tym wiedział wcześniej, nigdy nie zostałbym dziennikarzem. Z pewnością wolałbym zostać pisarzem i w domowym zaciszu zajmować się tworzeniem lektur takich jak „Karta analizy ryzyka zawodowego”.
Po przeczytaniu „Karty” przez parę dni siedziałem w domu, bojąc się przyjść do pracy. Dostrzegałem u siebie wyraźną nerwowość, stany lękowe, a nawet zakłucia. Przyznaję, że do redakcji udałem się z duszą na ramieniu, bo nie byłem pewien, czy moja nieobecność nie skończy się bolesnym upadkiem. Jednocześnie miałem nadzieję, że jeśli już do upadku musi dojść, będzie to przynajmniej upadek na tym samym poziomie.