Powstała idea, by zakazać polowania na wszystkie ptaki w Polsce. To się może udać?
To się musi udać. Zabija się kaczki, jarząbki, kuropatwy, słonki, łyski, gołębie, bażanty i gęsi. Według naszych szacunków, zastrzelonych na miejscu lub zranionych, ginie około 700 tys. ptaków rocznie. Gdy gęsi ciągną jesienią na zimowiska i po całym dniu lotu muszą usiąść na wieczorny odpoczynek – są rozstrzeliwane śrutem. Gdy się rozwidnia, zrywają się do lotu i dostają śrutem znowu. Tak nie może być. To nie ma żadnego uzasadnienia. Nie trzeba regulować ich liczebności, bo mają naturalnych wrogów pod dostatkiem. Nie da się i nie trzeba ich dokarmiać. Nie powodują prawie żadnych szkód rolniczych. Argumenty żywieniowe też nie wchodzą w grę, bo mięso wręcz przelewa się na półkach sklepowych. Ptaki zabija się dla czystej rozrywki. Bażanty na przykład wypuszcza się z klatek tuż przed polowaniem i szczuje psy. Te, które nie zginą na miejscu – zostaną zjedzone przez lisy w ciągu kilku dni, bo to ptaki fermowe, jak kury.
Bywa, że myśliwi słabo znają się na ptakach i nie bardzo odróżniają chronione od niechronionych. Ostatnio znaleziono zastrzelonego orła przedniego, który był obrączkowany w Czechach.
Kiedyś znajomy ornitolog spytał myśliwych, którzy strzelali o zmierzchu nad wodą, jak to możliwe, że zabijając prawie po ciemku, odróżniają te kaczki, które są pod ochroną. Usłyszał: „Po oczach, kolego, po oczach”. Takie zachowania nie są stygmatyzowane w środowisku myśliwych.
Jak planujecie przeprowadzić tę akcję?
Powstał zespół zrzeszający kilka organizacji związanych z ochroną ptaków i gdy zaczęliśmy o tym mówić, okazało się, że idea jest bardzo nośna. Jest moc. Są wolontariusze. Będzie obywatelska inicjatywa ustawodawcza. I zakończy się powodzeniem, bo wokół myślistwa narasta poważny społeczny ostracyzm. Ptaki to nie są żywe rzutki.