Historia orderu liczy prawie 300 lat. Ustanowił go elektor saski August II Mocny w 1705 r. Rok wcześniej został usunięty z polskiego tronu. Szukając sojuszników w walce ze swoim następcą królem Stanisławem Leszczyńskim i królem Szwecji Karolem XII, spotkał się potajemnie w Tykocinie z carem Piotrem I i tam kilku polskim magnatom i rosyjskim feldmarszałkom nadał pierwsze Ordery Orła Białego. Były to złote medale o owalnym kształcie pokryte czerwoną emalią. Na awersie miały wizerunek białego orła, a na rewersie królewski monogram AR (Augustus Rex). W Tykocinie stoi pomnik upamiętniający to wydarzenie.
Królewska trzoda
Augustowi II udało się wrócić na polski tron w 1709 r. W trakcie jego panowania order zmienił wygląd. Orła z białej emalii, ze złotą koroną, dziobem i szponami, osadzono na maltańskim krzyżu ze złota. Ramiona krzyża pokryto emalią w barwach narodowych (czerwoną w środku i białą po bokach), a jego krańce ozdobiono brylantami. Na krzyżu wpisano łacińską dewizę: Pro Fide, Rege et Lege (Za Wiarę, Króla i Prawo). Na orderze noszonym przez króla słowo Rege zastąpiono słowem Grege (trzoda, stado, w przenośnym znaczeniu – poddani). Nie było wówczas ustawy orderowej, niemniej obowiązywały pewne zasady. Kawalerów orderu (maksymalnie mogło ich być 72 i to wyłącznie szlacheckiego pochodzenia) wyznaczał król, zwykle w dniu swoich imienin, który to dzień był zarazem świętem orderu. Kawalerów można było rozpoznać po wierzchnim ubiorze w kolorze purpurowym i białych spodniach. Insygnia orderu wykonywano na koszt monarchy, ale po śmierci odznaczonego rodzina musiała zwrócić je królowi lub kanclerzowi orderu.