P.D. James, Ludzkie dzieci, przeł. Maria Gębicka-Frąc, Wyd. MAG, Warszawa 2006, s. 277
Klęska demograficzna dotknęła ludzkość. W 1995 r. – zwanym Rokiem Omega – urodziło się ostatnie dziecko. Populacja gwałtownie maleje, a kurczące się społeczeństwa przechodzą w ciągu następnego ćwierćwiecza gwałtowne zmiany. Anglią rządzi dyktator Xan Lyppiatt. I tam właśnie Theo Faron, nauczyciel akademicki i niegdysiejszy doradca Xana, poznaje tajemniczą Julian, a dzięki niej – radykałów, którzy chcą zapobiec globalnej katastrofie. Ścieżki Farona i dyktatora raz jeszcze się skrzyżują. „Ludzkie dzieci” P.D. James to skrzyżowanie sensacji z antyutopią i – jak to bywa z antyutopiami – opowieść o tym, co bliskie naszemu doświadczeniu i naszym czasom.
Mariusz Czubaj
Polityka
6.2007
(2591) z dnia 10.02.2007;
Kultura;
s. 66