Przywiązani do tradycji Rzymianie 21 kwietnia obchodzić będą 2760-lecie założenia miasta (łac. ab urbe condita). Marek Terencjusz Warron, rzymski historyk z I w. p.n.e., wyliczył jako datę powstania Rzymu 753 r. p.n.e. Wcześniej, w czasach republiki, funkcjonowało kilka innych dat. Jedną z nich był 747 r., twierdzono bowiem, że Rzym założono 435 lat po wojnie trojańskiej, która zakończyła się ponoć w 1182 r. p.n.e. Przez długi czas naukowcy uważali, że daty te nie mają żadnych podstaw historycznych – spór wokół wojny trojańskiej do dziś nie został rozstrzygnięty, a początki Rzymu są wielką niewiadomą. Tymczasem badania archeologiczne w znacznym stopniu potwierdzają, że miasto mogło powstać w wyniku jednorazowego aktu założenia. Czyżby wszystko przebiegało tak, jak mówi tradycja, a znajdowane w ostatnim czasie zabytki to faktycznie dom Romulusa i grota Luperkal, w której wilczyca wykarmiła boskie bliźniaki?
Odkrycie na Palatynie
Według „Eneidy” Wergiliusza książę trojański Eneasz – syn bogini Afrodyty i Anchizesa – wyniósł na plecach z płonącego miasta swojego ojca, by wraz z nim i własnym synem Askaniuszem szukać nowej ojczyzny. Po latach tułaczki przybił do brzegów Italii, gdzie założył miasto Lawinium, a jego syn – Alba Longa. Romulus i Remus jako synowie Rei Sylwii, córki Numitora, władcy Alba Longa, byli w prostej linii potomkami Eneasza, protoplasty Rzymian. Numitorowi władzę odebrał jego brat Amulius, a jego córkę zmusił do pozostania dziewicą, chcąc zapewnić dziedzictwo swoim potomkom.
Jednak bóg wojny Mars uwiódł westalkę. Po urodzeniu synów Rea Sylwia została zakopana żywcem, a jej dzieci miały być zamordowane.