W ciągu kilku pierwszych lat III RP stało się jasne, że młodzi wykształceni ludzie, którzy mieli szczęście urodzić się na przełomie lat 60. i 70., to pokolenie cudownej szansy. Byli swego rodzaju grupą do działań specjalnych. Nikt ich wcześniej nie uczył, jak powinno się postępować w nowej rzeczywistości. Szli na żywioł, wszystko było do wzięcia. Wystarczyło być przytomnym i mieć zapał. Mieli doświadczenie życia za komuny, ale nie byli nią skażeni. Nie musieli walczyć na rynku pracy w czasie, gdy padały państwowe zakłady – ich robota dopadała sama, wyrywała z uniwersytetów. Nie musieli niczego zabierać starszym – wypełnili lukę na rynku nowo powstających lub zmieniających się branż: w reklamie, marketingu, consultingu, prawie, mediach, zarządzaniu.
Dzisiejsi dwudziestokilkulatkowie są skazani na rynkową normalność i wieloletnie dochodzenie do pozycji, które ich poprzednicy osiągnęli niemal na starcie. Pewnie zazdroszczą tamtym karier. Ale pokolenie cudownej szansy zaczyna też płacić cenę za swoją szaleńczą drogę zawodową.
Jak zdobywali pierwsze doświadczenia:
Szymon Gutkowski (rocznik1970, dyrektor generalny i współwłaściciel agencji reklamowej Corporate Profiles DDB; studiował matematykę, którą chciał się zajmować naukowo; mając 21 lat współodpowiadał za kampanię wyborczą Unii Demokratycznej; Jacek Kuroń napisał, że będzie kiedyś premierem).
– Przed 1989 r. mieliśmy założenie, żeby żyć poza życiem.
Maciej Krupa (rocznik 1970, wiceprezes zarządu firmy doradztwa personalnego IPK, pisząc maturę w 1989 r. marzył o pracy na uczelni; zdał na polonistykę).
W 1990 r. odkrył ekonomię. Jako student II roku polonistyki założył jednoosobowe wydawnictwo, w które zainwestował wszystkie swoje oszczędności i kilka pożyczek.