17 kwietnia, gdy w kioskach pojawił się 16 numer „Polityki” z trzecią edycją rankingu najpopularniejszych kierunków studiów, w naszej redakcji odbył się panel dyskusyjny, dotyczący tego przedsięwzięcia. Na temat celowości budowania rankingów, ich metodologii i wiarygodności rozmawiali ministrowie: dr Krystyna Łybacka (edukacja i sport) i prof. Michał Kleiber (nauka), rektorzy: prof. Marek Rocki (Szkoła Główna Handlowa) i prof. Piotr Węgleński (Uniwersytet Warszawski), przewodniczący Państwowej Komisji Akredytacyjnej prof. Andrzej Jamiołkowski oraz reprezentacja grona profesorów, którzy opracowali metodologię naszego rankingu i rokrocznie nadzorują jego realizację: Małgorzata Kokocińska, Marek Rocki i Tomasz Szapiro. Na sali znalazła się liczna reprezentacja młodzieży – licealistów i studentów. „Politykę” reprezentowali redaktor naczelny Jerzy Baczyński i Ewa Nowakowska, redaktor prowadzący wszystkie edycje rankingów.
Nasza inicjatywa wzięła się z braku instytucji państwowej, zajmującej się kontrolą jakości kształcenia. Szkół wyższych i studentów mamy cztery razy więcej niż na początku minionej dekady, ale jakość usług edukacyjnych, oferowanych przez niektóre placówki nazywające się uczelniami, bywa skandaliczna. Czym kierować się w ocenie oferty edukacyjnej? Na tym rynku nie mogą działać zwykłe prawa biznesu, ponieważ ryzyko dotyczy tu nie tylko pieniędzy za naukę, ale przede wszystkim przyszłości młodych ludzi, którzy mogą bezpowrotnie stracić kilka lat życia, uzyskując dyplom firmujący byle jakie wykształcenie.
Jak oceniać jakość kształcenia, jak opracowywać powszechnie akceptowalne standardy, a w konsekwencji pilnować, żeby nauka pobierana w wyższej uczelni była na rzeczywiście wysokim poziomie?
Ranking „Polityki” jest jedną z takich propozycji, naszym zdaniem rzetelną i wiarygodną.