Obowiązujący regulamin sejmowy zakłada, że parlamentarzysta jest człowiekiem honorowym, pracowitym, karnym, zwięzłym i przy zdrowych zmysłach. Walory te z radością prezentuje podczas prac sejmowych. Jeśli ich nie prezentuje lub je jawnie kontestuje (Lepper: – Wersalu to w tym Sejmie nie będzie), to pozostaje niemal bezkarny.
24 stycznia 2002 r. Samoobrona otworzyła nowy rozdział w życiu sejmowym. Dwa teatralne dni uchylania immunitetu Andrzejowi Lepperowi (najpierw jego stronnicy blokują trybunę, potem zjawiają się z własnym mikrofonem, a całość ubarwia nietrzeźwy przewodniczący komisji regulaminowej) ujawniły ziejącą w regulaminie sejmowym lukę prawną. – Poruszam się między wdziękiem i bezpretensjonalnością a siłą i godnością osobistą – tak marszałek Marek Borowski tłumaczył tajemnice negocjacji, które miały uwolnić Sejm spod tamtej blokady. Okazało się, że marszałek nie ma wystarczających narzędzi dyscyplinujących posłów.
Co może marszałek?
Zgodnie z art. 101 regulaminu sejmowego marszałek ma prawo przywołać posła do rzeczy, jeśli zbacza on z tematu. Po dwukrotnym przywołaniu do rzeczy marszałek może posłowi odebrać głos. Jeśli poseł dotkliwie zakłóca obrady, marszałek przywołuje posła do porządku. Jeśli poseł zakłóca obrady w sposób ciężki, marszałek przywołuje posła do porządku z zapisaniem do protokołu. Na koniec może ogłosić przerwę.
W kategorii „blokowanie obrad ciałem poselskim” precedensem było wystąpienie posła Gabriela Janowskiego na posiedzeniu 2 marca 2001 r. Kiedy, zgodnie z porządkiem obrad, miały się rozpocząć głosowania, poseł wtargnął na mównicę, żeby zaprotestować przeciwko prywatyzacji cukrowni. Przemawiał do wyłączonego już mikrofonu. Marszałek Maciej Płażyński kilkakrotnie prosił go o zejście z mównicy.