Z pozoru obawy mają uzasadnienie. Przecież ibn Laden już w kwietniu 1999 r. oświadczył, że nie uważa, by zbrodnią była chęć posiadania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej, skoro Świętą Ziemię okupują wojska amerykańskie i izraelskie. Więcej, zapowiedział, że nie zawaha się przed użyciem środków masowego rażenia. Dane wywiadowcze potwierdzały prowadzenie prac nad produkcją śmiercionośnych substancji, a tajemnicze zarażenia wąglikiem w ostatnich tygodniach zdają się potwierdzać najczarniejszy scenariusz. Panikarskie nastroje wzmacniają pojawiające się gęsto wypowiedzi ekspertów przekonujących, że wyprodukowanie śmiercionośnych szczepów bakterii lub synteza gazu bojowego jest dziecinnie prosta – wystarczy aparatura chemiczna dostępna w każdym szkolnym laboratorium, odczynniki, które można kupić w drogerii, i receptury dostępne w Internecie.
Rzeczywiście – przepis na gaz VX porażający układ nerwowy wyczytać można w publicznie dostępnym wniosku o ochronę patentową (VX wykorzystali Irakijczycy rozprawiający się z Kurdami w 1991 r.). Sarin, gaz bojowy użyty do ataku na tokijskie metro w 1995 r., można wyprodukować z tak prostych półproduktów jak środki antyseptyczne, rozpuszczalniki do farb, uszlachetniacze do benzyny, plastyfikatory. Szczepy wąglika przy odrobinie sprytu można kupić lub ukraść z wytwórni szczepionek. Poglądowa statystyka mówi, że dla wymordowania ludzi na obszarze jednego kilometra kwadratowego potrzeba 12,5 ton bomb kasetowych, 1,25 tony gazu musztardowego, 312 kg gazu paraliżującego, 31 gramów jadu kiełbasianego i tylko 3 gramy sporów wąglika!
Dlaczego mimo tej łatwości wyprodukowania i wielkiej efektywności broń biologiczna i chemiczna nie jest wykorzystywana na dużą skalę?