Wyścig do prezydenckiego fotela ruszył niedługo po pomarańczowej rewolucji, gdy drogi prezydenta Wiktora Juszczenki i Julii Tymoszenko rozeszły się na dobre. Wojna między dwojgiem dawnych sojuszników destabilizuje ukraińską politykę. Od dnia, kiedy Julia – po raz drugi za kadencji Juszczenki – została premierem rządu, każdy jej gest jest podporządkowany walce o prezydenturę.
Od wielu miesięcy kampania toczy się też w mediach i na ulicach, gdzie szokują billboardy i plakaty kandydatów, rozwieszane na wyprzódki, gdzie tylko się da. Po częstotliwości występowania poszczególnych osób można wnosić o zasobności kiesy kandydata. Państwowa Komisja Wyborcza wytyka nieprzejrzystość finansowania, ale restrykcji wobec polityków nie ma. Podobnie w mediach. Obfitość rosyjskojęzycznych kanałów telewizyjnych sprawia, że agitację można prowadzić nawet podczas ciszy wyborczej, rosyjskie media nie muszą przestrzegać ukraińskiego prawa.
Wiktor pszczelarz
Kiedy poparcie dla Julii rosło, prezydent je tracił. A przecież kijowski Majdan nosił go na rękach. Wtedy, po próbie otrucia, Juszczenko okazał się wojownikiem. Niektórzy twierdzą, że pierwszy i jedyny raz. Potem już rzadko potrafił rozegrać spór na swoją korzyść, a nieliczne zwycięstwa nie były tak spektakularne jak sukcesy Julii. Prezydentowi brakowało konsekwencji, nawet Rada Najwyższa nie respektowała jego decyzji: kiedy rozwiązał parlament, ten ani myślał się rozejść. Przylgnęło więc do Juszczenki trochę pogardliwe przezwisko pasiecznika, bo pszczelarstwo jest jego największą pasją. Dziś Juszczenko ma zaledwie 3–5 proc. poparcia i raczej żadnych szans na reelekcję. Ale kampania wyborcza wiele jeszcze może zmienić. Jest o kogo walczyć, bo 35 proc. Ukraińców wciąż nie zdecydowało, na kogo głosować.