Przychodzimy na świat wyposażeni w siłę do realizacji swoich marzeń i pragnień: z silną wolą, wiarą w siebie i miłością do siebie. Jednak ta zdolność nigdy nie pozostaje taka sama przez całe życie, bo kształtuje ją wiele czynników, w tym przede wszystkim wychowanie. Głównym źródłem owej siły jest wiedza o samym sobie, poczucie własnej wartości. Pojęcia tego używa się bardzo często, również w potocznym znaczeniu. Co ono tak naprawdę znaczy? Poczucie własnej wartości to szacunek dla własnego ciała, swoich emocji i przekonań; to prawo do zachowania godności, a także doznawania szacunku ze strony innych osób. To świadomość swoich zdolności, umiejętności i zalet.
Jak człowiek
ZAPISUJE WIEDZĘ O SOBIE
Wiedza o tym, jakie masz zdolności, co umiesz i potrafisz (lub co prawdopodobnie będziesz umiał i potrafił w przyszłości), formuje się w dzieciństwie. To okres, w którym najistotniejszy wpływ na naszą wiedzę o sobie mają rodzice, ale też dziadkowie i nauczyciele. Słowa i czyny tych osób są dla dziecka źródłem wiedzy o sobie. Nie może się przed nimi bronić, więc zapamiętuje je bez możliwości weryfikacji. „Jeśli mama lub tata (lub inna z ważnych osób) mówią, że nie nadaję się do gry na fortepianie, to znaczy, że powinienem zrezygnować ze starań bycia dobrym muzykiem (choć bardzo lubię grać), bo to na nic”. Tak właśnie koduje się to w naszej podświadomości – ogromnym magazynie, do którego wchodzi wszystko, z czym spotykamy się w życiu; zarówno to, co pamiętamy, jak i to, czego nie jesteśmy w stanie odtworzyć w pamięci. Opinie i przekonania rodziców wraz z wejściem do owego magazynu stają się przekonaniami samego dziecka (Chciałbym grać, ale nie nadaję się do tego).