Narrator: Ćwierć wieku temu leśnym duktem po porannej rosie toczył się wóz zaprzęgowy rolnika Jana Wolskiego. Wolski prowadził klacz do ogiera – rozpłodowca z pegeeru, gdyż ta grzała się z chęci posiadania źrebiątek. Strudzony pracą rolnik chrapał na wozie.
Uczeń 1: Wtem dwóch ludzi wskoczyło na furmankę. Nietutejsi byli, bo zielonolicy i skośnoocy. Toczyli rozmowę w egzotycznym języku.
Narrator: Oczywiście nasz rolnik nie pomyślał, że to Unidentified Flying Object, bo nie znał się na literaturze oraz telewizor źle mu odbierał. Jego myśl biegła prostszym torem: Chińczycy.
Uczeń 2: Cóż to było za zdziwienie, gdy nieznajomi zaprosili Jana do wnętrza swego pojazdu, unoszącego się wśród leśnych drzew, spowitego poświatą na niebieskawo!
Uczeń 3: Polecili mu zrzucić ubranie i badali długo, jedząc przy tym galaretkę. A gdy przyszła pora, opuścili go na polanę i sympatycznie pomachali rękami.
Narrator: Nasz bohater pełen zadumy odchodził tyłem w kierunku swego rolniczego wozu. Nie czuł strachu. Pełen był uznania dla chińskiej techniki. (Retrospekcja – Jan: Kłaniam się wam panowie czapką do ziemi, po polsku).
Narrator: Minęło 25 lat, nastały ciężkie czasy, wielu ojców rodzin straciło pracę w miasteczku. Z kominów zakładowych rzadko dobywa się dym, bieda spogląda ludziom w oczy. Jeżdżą więc po świecie za chlebem. Problem spopularyzowania gminy wśród turystów spędza sen z powiek samorządu Opola Lubelskiego.
Chór: Mamy ścieżki rowerowe, agroturystykę, uroczy ryneczek, wąskotorówkę i ponad 400 hektarów lustra wody. Mamy Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego.