Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe, afiliowane przy Instytucie Chemii Bioorganicznej PAN, to instytucja ważna na informatycznej mapie Europy. Pracuje ono bowiem nad tym, by rozrzucone po całym świecie komputery i laboratoria, połączone siecią Internetu, działały jak jeden superkomputer, umożliwiając pracę grupową rozproszonym zespołom. Po co? Bo nauce, podobnie jak przemysłowi, ciągle brakuje mocy obliczeniowych.
Pół miliarda internautów
Oto przykład: współczesne eksperymenty fizyczne, podczas których bada się fundamentalne własności materii (prowadzi się je m.in. w Genewie w Europejskim Ośrodku Cząstek Elementarnych CERN, w którego pracach uczestniczą także polscy fizycy), angażują tysiące naukowców. W wyniku jednego doświadczenia prowadzonego w gigantycznych akceleratorach z tysięcy czujników napływają informacje, których ilość przyprawia o zawrót głowy. Dane te muszą trafić do odpowiednich adresatów, ci zaś do ich przetworzenia i uzyskania nowej wiedzy o świecie potrzebują gigantycznych mocy obliczeniowych (i nigdy nie są zadowoleni z tego, co im mogą zaoferować informatycy).
Problem efektywnego dzielenia się informacją w zespołach liczących setki badaczy był pod koniec lat osiemdziesiątych na tyle dotkliwy, że Timothy Berners-Lee wraz z Robertem Cailliau, naukowcy pracujący właśnie w CERN, zaproponowali specjalny system łączenia dokumentów, tak by mogli z nich korzystać wszyscy badacze mający dostęp do sieci komputerowej. Pomysł był więcej niż strzałem w dziesiątkę – to on stał się podstawą rozwoju słynnej Globalnej Pajęczyny, internetowej sieci WWW łączącej obecnie w jedną całość nieskończone praktycznie zasoby multimedialnych treści, z których korzysta ponad pół miliarda internautów.