„Widzę go pierwszy raz w życiu i odwołuję wszystkie zarzuty” – powiedziała w obecności sędziego śledczego prostytutka (kryjąca się pod pseudonimem Fanny), która wcześniej oskarżała Dominique’a Baudisa o tortury podczas seansów sadomasochistycznych. Nim prostytutka uderzyła się w piersi, polityk przeżył długie cztery miesiące gehenny w mediach. Na odwołanie czeka jeszcze drugi stawiany mu zarzut (ma to być jednak już tylko formalność) – gwałtu, którego miał się dopuścić na innej córze Koryntu (posługującej się pseudonimem Patrycja). Patrycja i Fanny nie wykonują już zawodu. I podobno nikt za nimi w tej aferze nie stoi. W 1990 r., kiedy miało dojść do zdarzeń, pierwsza miała lat 20, druga 17.
Kim jest Dominique Baudis? Aktualnie przewodniczy prestiżowej CSA (Conseil Superieur de I’Audiovisuel, czyli Najwyższej Radzie do spraw Audiowizualnych), francuskiemu pierwowzorowi polskiej Krajowej Rady do spraw Mediów. Natomiast w okresie, o którym mowa w oskarżeniach, był merem Tuluzy. Ponadto należy do śmietanki francuskiej klasy politycznej. Rocznik 1947 – dawna gwiazda telewizji, oczytany, błyskotliwy, autor książki o Henryku IV, polityk centroprawicy, która we Francji jest również podzielona, i jest mu na jej mapie dosyć daleko do np. Nicolasa Sarkozy, ministra spraw wewnętrznych, któremu podlega policja.
Śledztwo ze względu na skomplikowaną materię tuluskich powiązań powierzono żandarmerii wojskowej, podlegającej z kolei ministrowi obrony. Bomba wybuchła wiosną, kiedy sprawę opisała prasa.
Kilka lat temu – gdy polityczny Londyn przeżywał trzęsienie ziemi, ponieważ odkryto, że jeden z ministrów ma kochankę – we francuskich mediach komentowano to niemal w rubryce humoru twierdząc, że gdyby podobną miarę zastosować we Francji, doszłoby do paraliżu władzy.