Oryginalny pomysł fabularny i ironiczny styl rozpoznawalny od pierwszych zdań – to znaki typowe dla twórczości Amélie Nothomb. Nie inaczej jest w „Sabotażu miłosnym” – kolejnej książce popularnej belgijskiej pisarki. Również w tej powieści znajdujemy wątki autobiograficzne. Akcja rozgrywa się w Chinach w latach 1972–75, gdzie ojciec Amélie, zawodowy dyplomata, objął placówkę. Bohaterka powieści, 7-letnia dziewczynka mieszka z rodzicami w wyizolowanej dla dyplomatów dzielnicy San Li Tun, dokąd chińskie realia docierają jedynie w postaci przerzedzonego, dowożonego codziennie jogurtu. Dzieci pozostawione samopas przez rodziców, upijających się wieczorem drinkami, aby zagłuszyć absurd tutejszej rzeczywistości, bawią się tu w wojnę (uprawiając przy tym prawdziwie sadystyczne orgie intelektualne i znęcając się nad przeciwnikiem). „W Chinach, w których życie przypominało koszmar, dorośli cudzoziemcy czuli się zdezorientowani. To co widzieli, oburzało ich, to czego nie widzieli, oburzało ich jeszcze bardziej. Za to ich dzieci były zachwycone. Cierpieniami ludu chińskiego nie przejmowały się ani trochę”. Chiny jawią się krajem wielkich wentylatorów, brudu, cenzury, sklepów zaopatrzonych jedynie w kapustę i wieprzowinę. Obszar za Wielkim Murem to także kraina absurdu: „Dyplomaci w Pekinie zmuszeni byli zwracać się do ministrów jako do osób fikcyjnych i nie posiadających nazwisk; ciekawe ćwiczenie, wymagające dużego wyczucia abstrakcji oraz wielkiej odwagi spekulacji intelektualnej”.
Jednak głównym wątkiem powieści jest pierwsza, nieuleczalna i obsesyjna miłość bohaterki powieści do o rok młodszej, pięknej kruczoczarnej Eleny, w której wymieszała się uroda Włocha i Hinduski. Jest tu historia miłości niespełnionej: obsesyjnego pożądania, które – niezaspokojenie – prowadzi bohaterkę do całkowitego zatracenia się.