W przemówieniu wygłoszonym w Bundestagu Jacques Chirac określił Niemcy jako wielkie mocarstwo. Dawniej politycy niemieccy natychmiast zaprzeczyliby temu określeniu. Teraz jednak nikt nie zaprotestował. Czy to oznacza zmianę? Czy Niemcy znów widzą siebie w roli wielkiego mocarstwa?
Nie ma żadnych zmian. Znaleźliśmy swoje miejsce w sojuszu zachodnim, w Unii Europejskiej i w ramach organizacji międzynarodowych. Wiadomo, że Niemcy wyciągnęli wnioski z własnej historii. W polityce zagranicznej mocno tkwimy w strukturach zachodnich. Naszym celem jest proces integracji europejskiej. Po republice bońskiej odziedziczyliśmy najlepszą tradycję – powściągliwość. Gdybyśmy nie przyjęli takiej postawy – obudzilibyśmy się w tradycyjnym niemieckim bałaganie.
Pańskie przemówienie na Uniwersytecie Humboldta wywołało wielkie poruszenie. Odebrano je jako wizję Europy sfederalizowanej. W innym przemówieniu apelował pan o powołanie prezydenta Europy. Czy to są naprawdę pańskie cele, czy chciał pan po prostu sprowokować dyskusję?
Wcale nie marzę o Stanach Zjednoczonych Europy. Różnice między np. Polską, Francją, Wielką Brytanią, Niemcami, Republiką Czeską czy Danią są głębsze niż różnice pomiędzy powiedzmy Massachusetts i Virginią czy Kalifornią i Kolorado. Zintegrowana Europa będzie oparta na państwach narodowych pielęgnujących własne kultury. Niemcy pozostaną Niemcami, Polacy – Polakami, wraz ze swoimi tradycjami, kulturami i uprzedzeniami.
Ale chciałby pan zobaczyć na czele Europy prezydenta w amerykańskim stylu?
To jest jedna z opcji. Są i inne.
Jak taki prezydent miałby być wybierany?
Możliwości są różne. Przez parlament bezpośrednio i pośrednio, w wyborach powszechnych, ale tych decyzji nie należy podejmować dzisiaj.