Archiwum Polityki

Ślimak po włosku

Świat się spieszy. Prawdę mówiąc nie bardzo wiadomo do czego. Powstają szybkie koleje, ekspresowa poczta, błyskawiczne połączenia telefoniczne, a nawet – co najbardziej bolesne dla nas – bary szybkiej obsługi, czyli fast foody. Na szczęście jednak są też prawdziwi smakosze, miłośnicy dobrej kuchni, którzy nie znoszą pośpiechu tam, gdzie działać należy powoli.

We Włoszech powstało stowarzyszenie wolno przyrządzanej żywności. Ruch ten narodził się w odpowiedzi na otwarcie w Italii pierwszych barów McDonald’sa. Symbolem nowego stowarzyszenia został ślimak – zwierzę powolne, ale jakże pyszne. Ruch ów nazwany Arcigola liczy 20 tys. członków zrzeszonych w 240 oddziałach w 18 krajach. Stowarzyszenie broni tradycji kuchni regionalnych. Przede wszystkim – włoskich. Idźmy więc i my śladami włoskiego ślimaka.

Biblioteka **

Zawsze zazdrościliśmy Krakowowi dobrych i niedrogich restauracji. I oto Kraków postanowił zjechać do Warszawy. Wspaniała włoska restauracja Amarone, mieszcząca się w krakowskim Hotelu Pod Różą, otworzyła swoją filię w gmachu stołecznej Biblioteki Uniwersyteckiej. Lokal przyjął nazwę Biblioteka. Odradzalibyśmy jednak studentom i młodym pracownikom nauki wyprawy z czytelni do Biblioteki na południowe przekąski. Mogłoby to poważnie zachwiać ich miesięcznym budżetem. Krakowscy restauratorzy szybko bowiem podnieśli ceny, zapewne dlatego, by nie stanowić konkurencji dla miejscowej gastronomii.

Na szczęście utrzymali poziom smaku potraw. Szef kuchni Amarone przyjeżdża z Krakowa na tyle często, by nadzorować swych nowych warszawskich pracowników. Rezultaty są widoczne. Wszystko, co jedliśmy w Bibliotece, było doskonałe: carpaccio z gorgonzolą, półmisek wędlin włoskich, penne z krewetkami, crespelle z farszem mięsnym – to wszystko było tylko wstępem do dań głównych. Ale ów wstęp decyduje o jakości całego posiłku. Dania winny być pyszne, delikatne i pobudzające apetyt. Tak też było. Carpaccio, czyli plasterki surowego mięsa, były tak cienkie, że trudno było sobie wyobrazić coś subtelniejszego. Ostry ser zaś dodawał im pikanterii. Wszystkie wędliny pachniały tak, że soki trawienne buzowały w nas, zanim zjedliśmy pierwsze kęsy.

Polityka 13.2001 (2291) z dnia 31.03.2001; Społeczeństwo; s. 96
Reklama