Kto jest Europejczykiem? – pytał wielokrotnie w trakcie trwania programu jeden z dwojga prowadzących, Jacek Żakowski. Towarzyszyła mu dziennikarka niemiecka Gabriele von Armin, której pytania jednak niejednokrotnie umykały uwadze polskiego widza z powodu niezbyt zręcznego tłumaczenia. Na pytanie Żakowskiego padła w końcu odpowiedź. Prof. Bronisław Geremek został uznany za prawdziwego Europejczyka, a Kraków, skąd nadawana była bezpośrednia transmisja debaty, za miasto hipereuropejskie. Z przebiegu dyskusji wynikało jednak, że wybór ten nie przemawiał za choćby minimalnym przyśpieszeniem przyjęcia Polski do Unii Europejskiej.
W debacie na temat kultury europejskiej i narodowej wzięli udział ze strony polskiej: Bronisław Geremek i Andrzej Wajda, ze strony niemieckiej: Gesine Schwan, rektor Uniwersytetu Europejskiego we Frankfurcie nad Odrą, i Friedbert Pflüger, deputowany Bundestagu (ze studia w Berlinie), ze strony francuskiej: Jacques Rupnik, ekspert w dziedzinie problematyki europejskiej, i Gerard Coudron, deputowany francuskiego parlamentu (ze studia w Paryżu), oraz Paul Lendvai, redaktor naczelny austriackiego „Europaische Rundschau”.
Debata, jak miniaturowe lustro, odzwierciedlała europejskie problemy. Najważniejszym z nich okazał się problem z dogadaniem się i zrozumieniem wzajemnych kłopotów, lęków i obaw przed integracją europejską. Niestety, jak to zwykle bywa, uczestnicy dyskusji chętniej zajmowali się osobistym stosunkiem do Unii, niż usiłowali zrozumieć argumenty polskich przedstawicieli. W rezultacie znów rozważano, czym Zachód różni się od Wschodu i czy te różnice pozwolą obu stronom Europy spotkać się w jednej organizacji? Czy Bułgar, Węgier, Polak są inni od Europejczyków zachodnich i jak to się objawia? Jeśli chodzi o Polskę, wskazano na wyraźny nadmiar rolników i ogólny brak gotowości zarówno prawnej jak i psychicznej.