W „Gazecie Wyborczej” ukazał się – pod pseudonimem – artykuł, którego autor zarzucił pewnemu „kapitałowi zachodniemu” w dużej medialnej spółce uchylanie się od należności skarbowych. Zaraz później na łamach tygodnika „Nie” Jerzy Urban rozszyfrował ten „kapitał” jako norweską Orklę, współwłaściciela Presspubliki (wydawcy „Rzeczpospolitej”). Było też jasne, że autor artykułu doskonale orientuje się w sprawach wydawniczych tej gazety.
Wtedy, po raz pierwszy od objęcia funkcji, nie wytrzymał naczelny dziennika Maciej Łukasiewicz, demaskując „Macieja Kuczarskiego” (autora artykułu w „Wyborczej”) jako tego, który „składa anonimowy donos na swojego partnera w interesach na łamach największego konkurenta gazety, której jest współwydawcą”. – Staramy się nie wchodzić w spory między wspólnikami – mówi Łukasiewicz – nie możemy jednak milczeć, kiedy konflikt zaczyna wpływać na funkcjonowanie gazety. Jedyne, co możemy zrobić, to przywoływać obie strony do porządku.
Kto tu rządzi
Maciej Cegłowski, dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Wydawniczego, właściciela 49 proc. udziałów Presspubliki, uważa, że norweska Orkla nie zapłaciła podatku od kupna 51 proc. udziałów spółki od francuskiego Hersanta. Operacja ta odbyła się w 1996 r. Rok wcześniej PPW odsprzedało Hersantowi kluczowe 2 proc. (dające władzę w spółce). Już wtedy „Polityka” napisała, że jest to hojny prezent, dzięki któremu Francuzi mogą szybko sprzedać większościowe udziały z dużym zyskiem. Tak się też stało.
O ile jednak z Hersantem dyrektor PPW miał dobre kontakty, o tyle z Orklą od początku nie mógł się porozumieć. Oliwy do ognia dolało zdymisjonowanie Piotra Aleksandrowicza z funkcji redaktora naczelnego gazety, na co PPW nie wyraziło zgody.