Archiwum Polityki

Tęsknota za solidarnością

W latach 1954–1956, po zamknięciu prawdziwego „Tygodnika Powszechnego”, byłem małym dzieckiem, przypominam sobie jednak bardzo wiele. W domu była bieda, mieszkaliśmy w sześć osób w dwóch sublokatorskich pokojach, chodziliśmy z siostrą w połatanych ubrankach najczęściej dostarczonych z parafii, kaszka owsiana na okrągło. Mama była bez pracy, ojciec dostał wreszcie, po siedmiu miesiącach całkowitego bezrobocia i dalszych ośmiu prowizorki, jakąś możliwość minimalnego, ale stałego zarobkowania w Muzeum Narodowym w Krakowie. Czy na pewno stałego? Pozwolę sobie przytoczyć in extenso list zwiastujący tę szczęśliwą nowinę: „Kraków dnia 1 lipca 1954 r. – Ob. dr Stanisław Stomma – Przydzielam obywatela TYMCZASOWO (wytłuszczenie w oryginale) do Biblioteki w Oddziale Zbiory Czartoryskich z dniem 1 lipca. – Dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie”.

Czy zrozumieją dzisiaj prokuratorzy (bo przecież od dawna już nie historycy) z IPN, że płacąc wprawdzie słowem „tymczasowo” mającym oczywiście stanowić osłonę decyzji przed władzami, dawał dyrektor prof. Tadeusz Dobrowolski przykład ludzkiej solidarności i... odwagi cywilnej? Ale wróćmy od wydarzeń świątecznych do życia codziennego. Właśnie w warunkach niedostatku i zagrożenia, którego dzieci nie rozumiały, ale jakoś odczuwały, pamięć przechowuje mnóstwo radości, jak ja na przykład ową kajzerkę z szynką (sic! z szynką!), którą dostałem od jednego z graczy Wisły, kiedy dostawszy się na stadion przy Reymonta przez dziurę w płocie przyglądałem się treningowi. Był to pierwszy w moim życiu świadomy kęs szynki. Ale były też rzeczy nawet od szynki ważniejsze.

Polityka 37.2006 (2571) z dnia 16.09.2006; Stomma; s. 110
Reklama