Anna Grużewska w rubryce Wieczne pióra (POLITYKA 23) zaprezentowała publikację Biblioteki Narodowej „Nad złoto droższe”, określając umieszczone w tej książce reprodukcje jednych z najstarszych źródeł do dziejów Polski i jej kultury (pochodzące z XIII w.), jak „Kodeks Galla Anonima” i „Kazania Świętokrzyskie”, mianem „starodruków”. Ze szkoły wiadomo, iż druk pojawił się w Europie dopiero pod koniec XV w., a więc wymienionych dzieł nie odciśnięto żadną czcionką. Są to po prostu rękopisy, których Polska straciła tak wiele w ciągu wieków (vide znakomity tekst prof. Janusza Tazbira w tymże numerze). Niestety, w Polsce dość powszechnie nie rozróżnia się rękopisów od starodruków. Tymczasem każdy druk występuje co najmniej w kilku egzemplarzach (w wielu bibliotekach), rękopis zaś jest pojedynczy i niepowtarzalny (znajduje się tylko w jednym archiwum), a przez to o wiele cenniejszy. (...)