Jak to się dzieje, że struktury przestępcze bez trudu lokują swoje wtyczki w policji? Co sprawia, że stróże prawa występują przeciw prawu? Że drobne wykroczenia funkcjonariuszy stały się sprawą powszechną, banalną, na nikim nie robią wrażenia? Co szwankuje: sposób naboru do służby, system wewnętrznej kontroli? W jakiej mierze winien jest sam charakter pracy – za marne pieniądze, na niebezpiecznym pograniczu między dobrem a złem?
Słoniu zatrzymał radiowóz. Na siedzeniu pasażera Marcin miotał się z odbezpieczonym pistoletem w ręku. Krzyczał przez łzy: zajebię się, zaj... Wył, skomlał, klął, aż w końcu włożył sobie lufę pistoletu w usta. Słoniu zamarł, bał się ruszyć. Coś tam chyba mówił, próbował uspokajać. Wiedział, że nie ma żartów, że rano żona Marcina zabrała córkę, rzeczy i się wyprowadziła. W końcu Słoniu, sam na granicy histerii, rzucił: ocipiałeś, k..., człowieku, czego ty chcesz? Rozpierdolisz nam mózg po całym wozie. Marcin odwrócił się, spojrzał, jakby się obudził, wyjął klamkę z ust, a głowa opadła mu na kokpit.
Marcin nigdy nie opowiada o tamtej nocy, zwłaszcza kolegom policjantom. Wstydzi się. Wspomniał o niej raz, na imprezie, w wąskim gronie bliskich znajomych, cywilowi, koledze swojej nowej – po odejściu żony – dziewczyny, młodej modelki, na którą wszyscy wołali Lili. Zbliżał się świt, towarzystwo hałasowało w domu za plecami, a oni siedzieli pijani na ganku. Chwila sprzyjała szczerości.
Marcin i Słoniu znali się od dziecka, byli kolegami – z jednej klasy, z jednego bloku na gdańskim Wrzeszczu. Razem też wstąpili do policji – jak wielu innych, by uniknąć wojska. Wszystko wydawało się lepsze niż wojsko. Po osiemnastu miesiącach chodzenia wzdłuż krawężników mogli wracać do domu, ale postanowili zostać.