Jan Kurowicki: Pochwała dystansu. Grupa IMAGE. Warszawa 2000, s. 258
„Pochwała dystansu” to zbiór kilkudziesięciu esejów z filozofii kultury, które ich autor Jan Kurowicki, profesor filozofii, poeta, dramatopisarz, określa jako mozaikę przedmiotów, myśli i zdarzeń. I rzeczywiście jest to mozaika: w jednym miejscu za punkt wyjścia dla swoich rozważań Kurowicki przyjmuje twórczość Szekspira, gdzie indziej poezję lidera grupy The Doors. Raz pojawia się w nich humanizm Bacona, to znów rozterki Renaty Dancewicz w związku z sesją w „Playboyu”. Autor pisze m.in. o pożytecznym wpływie alkoholu na rozwój sztuki i bieg historii, o podporządkowaniu śmierci prawom rynku, o niebezpieczeństwie bezgranicznej wiary w autorytety, w innym miejscu zastanawia się, po co ludziom biznesu potrzebni są bohaterowie. Wprowadza czytelnika w zawiłe labirynty teorii z dziedziny epistemologii czy transcendencji, by gdzie indziej przedmiotem swych refleksji uczynić własne przydeptane kapcie czy wyszczerbiony kubek do kawy.
Zawarte w książce opinie zmuszają czytelnika do ponownej weryfikacji tego, co dotąd wydawało się oczywiste. Poprzez ironię, cynizm, a czasem nawet prowokację autor manifestuje własny dystans do podejmowanych problemów i to samo radzi czytelnikowi. To właśnie chłodny dystans – zdaje się mówić autor – czyni życie łatwiejszym, pozwala uniknąć wielu pomyłek i rozczarowań, a przede wszystkim bólu związanego z nieuchronnym poczuciem niespełnienia.
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców][czytadło][złamane pióro]