Jeden z największych prezydentów Charles de Gaulle z ostentacyjnym lekceważeniem odnosił się do problemów gospodarczych. Kreślił wizje polityczne, a gdy go trwożliwie pytano o pieniądze, wyniośle pozostawiał tę kwestię liczykrupom i kauzyperdom. „Intendentura nadciągnie” – rzucał niedbale. Dlatego ocenę ery Clintona (1993–2001) wypada zacząć od jego własnego, clintonowskiego zwischenrufu: „Economy, stupid!”(gospodarka głupcze!). Ameryka przeżywa najdłuższy okres wzrostu gospodarczego w całej naszej historii: stworzyła ponad 20 mln nowych stanowisk pracy.
Czy sukcesy gospodarcze kraju w ogóle powinny iść na konto jakiegokolwiek prezydenta? „W każdym razie trzeba przyznać, że Clinton nie popsuł gospodarki” – mówi amerykański dyplomata, przekonany republikanin. Ale to za mało. Proszę tylko pomyśleć! Jeśli w niedawnej kampanii wyborczej głównym punktem sporu były podatki, a konkretnie jak przekazać podatnikom gigantyczną nadwyżkę budżetową w wysokości 1300 mld dolarów, powtarzam: bilion trzysta miliardów dolarów, to oznacza, że właśnie prezydent trzymał finanse kraju dobrą, pewną ręką. Po raz pierwszy od niepamiętnych lat Waszyngton dysponuje wielką nadwyżką budżetową.
I stała się w Ameryce rzecz niezwykła. Demokraci wyrobili sobie opinię menedżerów gospodarki. Normalnie w USA, tak jak i w krajach Europy Zachodniej, prawica to rozum i portfel, a lewica to serce dla biedniejszych i romantyzm ekonomiczny. Prawica (republikanie) gromadzi, lewica (demokraci) rozprasza, bo rozdaje. Tendencje te wzajemnie się umacniały. Republikanie na pierwszy sygnał trudności gospodarczych dmuchali na zimne, robili plany oszczędności, ochłodzenia koniunktury.