Pierwszą laureatką została Kasia Nosowska, 22-letnia wokalistka szczecińskiego zespołu Hey, który wiosną 1993 r. wydał swój debiutancki album „Fire”. Od razu było jasne, że głos Kasi jest najmocniejszym ogniwem tego rockowego bandu, a jej teksty lokują się wysoko, tam, gdzie piosenka sięga poezji. Nagroda dla piosenkarki rockowej była znakiem czasu. Trwał jeszcze festiwal w Jarocinie, a obok debiutantów takich jak Hey nieźle radziły sobie starsze kapele – Kult, T.Love, Piersi czy Voo Voo. Choć w tym samym czasie koncertowały dinozaury PRL estrady i zaczynała się ekspansja disco polo, nikt nie miał wątpliwości, że królem popkultury wciąż pozostaje muzyka rockowa. W takich warunkach Kasia Nosowska musiała stać się pierwszoplanową postacią sceny zarówno dla nastoletnich dziewcząt, jak i całkiem dorosłych fanów wychowanych na dawniejszej rockowej alternatywie.
Zanosiło się jednak na zmiany. Już wkrótce polski rynek fonograficzny opanowały filie wielkich międzynarodowych wytwórni płytowych, dla których podstawowym kryterium polityki wydawniczej był oczywiście spodziewany dochód. W 1994 r. odbyła się ostatnia edycja festiwalu jarocińskiego, zaś w konkursie Eurowizji pamiętne drugie miejsce wyśpiewała Edyta Górniak. Do głosu dochodził zatem pop wzorowany na zaoceanicznych gwiazdach w rodzaju Mariah Carey czy Whitney Houston. „Polityka” postawiła jednak na inną Edytę – Bartosiewicz. Nie było w tym wielkiej niespodzianki. Piosenka „Sen” Edyty Bartosiewicz przez osiem tygodni nie schodziła ze szczytu listy przebojów Marka Niedźwieckiego w radiowej Trójce, zaś płyta „Sen” w zgodnej opinii krytyków stała się rewelacją 1994 r. Paszport dla Edyty Bartosiewicz był w pierwszym rzędzie dowodem uznania dla jej wybitnego talentu wokalnego, ale jednocześnie stanowił swego rodzaju kontynuację poprzedniego werdyktu – piosenkarka, podobnie jak młodsza od niej Kasia Nosowska, zaczęła uchodzić za emblematyczną postać żeńskiego rocka połowy lat 90.