Jak było. Niedemokratyczne wspomnienia Eustachego Sapiehy. Wydawnictwo Arcadia. Warszawa 2000, s. 390
Autor urodził się 7 sierpnia 1916 r. w Spuszy (dziś Białoruś) w rezydencji należącej do Eustachego i Teresy z Lubomirskich księstwa Sapiehów. Miał niecałe pięć lat, gdy konstytucja odrodzonej Polski zniosła tytuły rodowe, ale nikt tego w życiu codziennym nie przestrzegał. Ojciec autora wsławił się firmowaniem nieudanego zamachu płk. Mariana Januszajtisa w styczniu 1919 r., co zresztą nie przeszkodziło później Piłsudskiemu w powierzeniu mu Ministerstwa Spraw Zagranicznych i ambasady w Londynie.
Książę opisał szczęśliwe dzieciństwo i młodość, przeżycia wojenne we wrześniu 1939 r., pięć lat niemieckiej niewoli w oflagu i pierwsze powojenne lata w Europie. To jest połowa książki. Druga poświęcona jest Afryce, w której autor spędził ponad pół wieku. Czyta się te wspomnienia z zainteresowaniem, choć nie ma w nich sensacji, tajemnic, głębokich przemyśleń. Ot, jeden z życiorysów polskich arystokratów w XX wieku.
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców]
[złamane pióro]