Seksoholizm to nieszczęście. Cierpi na nie 4–6 proc. populacji. Martin Kafka, amerykański terapeuta, za osobę uzależnioną od seksu uznaje tę, która przez sześć miesięcy miewa od siedmiu do ośmiu orgazmów na tydzień.
– Śmiesznie mało – mówi Eliza, seksoholiczka. Lecz jakież to miłe nieszczęście, uśmiechali się jej znajomi, chciałbym być tak uzależniony, mówił ten czy inny. W istocie równie miłe jak narkomania, jak skrajne pijaństwo. Degradujące. Rozwalające życie w drobny mak. – Sama rozpacz, sam ból – mówi Eliza.
Elizę poznałam z ogłoszenia w piśmie „Cats”. Szukała mężczyzny do seksu, bez zobowiązań. Sponsoring – wykluczony. Odpowie na każdą ofertę nagraną do komórki. Zgadza się na rozmowę, ale tylko przez telefon. Nie pokaże twarzy, zmieni imię, zmieni zawód. No, powiedzmy, zawód można podać. Jest prawniczką, pracuje w poważnej firmie i kocha swoją pracę.
Zawsze chciała seksu, od kiedy pamięta. Onanizowała się przez całe liceum. Nie mogła chadzać wtedy do łóżka z chłopakami. Pochodzi z małego miasteczka i tam by ją za to zjedli.
Cierpiała już wtedy na bezsenność, jak większość seksoholików. Robiła to, żeby szybciej zasnąć. Działało jak pigułka nasenna. Przed trudnymi klasówkami wychodziła ukradkiem do ubikacji; masturbacja przynosiła ulgę, mniej się bała. Ale po każdym takim doświadczeniu zwalał się na nią „wstyd jak ciemna góra”. W nocy wracała do nałogu, rankiem budziła się z poczuciem paniki i przerażenia, że jest szmatą, zupełnym zerem. Nie wiedziała, że jest chora. Teraz już wie, ale wstyd został.
Przeżywa go większość erotomanów. Agresorzy seksualni, pedofile, gwałciciele nie odczuwają zwykle wstydu. Obwiniają ofiary za to, co się stało: ta mała biegała prawie nago po podwórku, mówią.