Od początku lat osiemdziesiątych klimatolodzy zaczęli głosić, że temperatura powietrza na naszym globie podnosi się wyżej i szybciej niż kiedykolwiek w historii, a emisje przemysłowe dwutlenku węgla (CO2) doprowadzą wkrótce do katastrofalnego ocieplenia klimatu. Jego stężenie w atmosferze miałoby, ich zdaniem, do 2100 r. ulec podwojeniu i spowodować wzrost średniej temperatury na Ziemi o 1,9–5,2 st. C, a w rejonach polarnych o ponad 12 st. C. Ci sami klimatolodzy kilka lat wcześniej twierdzili jednak, że pyły przemysłowe mogą sprowadzić nam na głowę nową epokę lodową. Duchowy wódz proroków ocieplenia klimatu Stephen Schneider z National Center for Atmospheric Research w Boulder, Colorado, jeszcze w 1971 r. głosił na łamach „Science”, że pyły te obniżą wkrótce temperaturę o 3,5 st. C. Wszystko jedno – klęska ciepła czy zimna, winny jest zawsze grzeszny człowiek i jego, rzekomo wroga planecie, cywilizacja.
Ten sam Schneider w 1989 r. radził: „Aby pobudzić wyobraźnię publiczności, musimy składać uproszczone dramatyczne oświadczenia i nie wspominać o żadnych naszych wątpliwościach. Każdy z nas musi znaleźć właściwą równowagę między skutecznością działania a uczciwością”. Ta polityka okazała się skuteczna: od 1997 r. każdy z około 2000 amerykańskich klimatologów (tylko 60 z nich miało doktorat) otrzymywał na badania średnio po milionie dolarów rocznie, a w skali świata budżet roczny na badania klimatyczne sięga 5 mld dol. Rządy wielu krajów (ale np. nie USA, Australii i Rosji) podpisały słynną konwencję z Kioto mającą ograniczyć spalanie ropy, węgla i gazu. Są obliczenia, z których wynika, że powszechne wprowadzenie jej w życie obniżyłoby do 2050 r. temperaturę zaledwie o 1/20 stopnia Celsjusza, ale przyniosłoby drastyczny regres światowej ekonomii.