Szefowie wywiadu skarbowego twierdzą, że dzięki materiałom operacyjnym zdobytym przez ich trzystu podwładnych aparat fiskalny wydaje decyzje ustalające zaległości podatkowe na ponad 1,5 mld zł rocznie. Jest to kwota tak niewiarygodnie wysoka, że skłania, aby się przyjrzeć Jamesom Bondom od podatków.
Jest to jednak trudne, bo wywiad skarbowy, tak jak inne służby specjalne, działa skrycie. Jego pracownicy są członkami korpusu służby cywilnej, ale ich nabór odbywa się w sposób tajny. W pracy mogą się oni posługiwać legalnie wydanymi „lewymi” dokumentami, nadającymi im nową tożsamość (inne nazwisko, wykształcenie, status zawodowy czy majątkowy). Wywiad skarbowy ma własny fundusz operacyjny, z którego opłaca m.in. OŹI, czyli własne tajne osobowe źródła informacji. Tajemnicą okryte są metody pracy tego wywiadu i jego budżet. Z odpowiedzi na interpelację poselską wiadomo tylko tyle, że w 2001 r. na potrzeby tej służby wydano około 15 mln zł.
W Polsce zbieraniem podatków i opłat zajmuje się ponad 65 tys. urzędników. Pracują w urzędach i izbach skarbowych, w urzędach i izbach celnych, w urzędach kontroli skarbowej i w Ministerstwie Finansów. Ponad 51 tys. z nich to pracownicy skarbówki, wśród których jest 310 pracowników Biura Dokumentacji Skarbowej MF i jego 40 terenowych wydziałów, oddziałów i referatów. Pod mylącą nazwą dokumentacji skarbowej – sugerującą, iż są to być może archiwa, gdzie składowane są zeznania podatkowe – działają właśnie komórki wywiadu.
W centralnym BDS pracuje około 110 osób. W Warszawie są komórki zajmujące się rekrutacją kadr (nabór jest scentralizowany), szkoleniem, współpracą z innymi służbami w Polsce i za granicą, logistyką, a także, w ramach działań antykorupcyjnych, weryfikacją oświadczeń majątkowych składanych przez pracowników aparatu skarbowego.