Książka pokazuje, jak państwo socjalistyczne zgodnie z zasadą, że wszystko trzeba ludziom zorganizować, stało się też organizatorem wypoczynku obywateli. Starało się – zwłaszcza w latach 1948–1980, bo wcześniej dopiero się rozpędzało, później już hamowało swój rozpęd – nie tylko stworzyć system wypoczynku, także odpowiednio obudować go ideologicznie. Autor opisuje właśnie wakacje zorganizowane, ale też wakacje zagraniczne, i wakacje władzy, i wypoczynek indywidualny, również „turystykę pasożytniczą”.
Paweł Sowiński, Wakacje w Polsce Ludowej. Polityka władz i ruch turystyczny (1945–1989), Wydawnictwo Trio, Warszawa 2005, s. 312
Polityka
34.2005
(2518) z dnia 27.08.2005;
Kultura;
s. 56