Na poletku ukraińskiej polityki PORA była niczym nowalijka. Pojawiła się przed wyborami prezydenckimi w 2004 r., żeby walczyć z reżimem Kuczmy i Janukowycza, żeby go ośmieszyć, pokazać ludziom, że zwycięstwo zależy od nich samych. Nie była ukraińskim wynalazkiem, już wcześniej wypróbowali go młodzi Serbowie: podobnie nękali reżim Miloszevicia. W Kijowie mówiło się nawet o przeszczepie z Belgradu. Ale liderzy PORY to byli doświadczeni opozycjoniści, którzy już jesienią 1990 r. rozbili namioty na kijowskim Majdanie, broniąc niepodległości. Potem były kolejne zrywy, akcja Ukraina bez Kuczmy, zatrzymania przez milicję, przeszukania.
Po zwycięstwie pomarańczowych przyszedł czas na dzielenie się władzą. PORA nie dostała żadnej ministerialnej teki, ale jej lider Wladislaw Kaskiw został doradcą prezydenta Juszczenki, a Sierhij Jewtuszenko doradza ministrowi spraw zagranicznych i ministrowi ds. młodzieży. – Mieliśmy problem, czy zajmujemy się nadal polityką, czy nie – przyznaje Kaskiw, kiedyś jeden z największych radykałów.
PORA, która była obywatelskim ruchem, postanowiła przekształcić się w partię polityczną. Część działaczy nie chciała zmieniać skóry, czerpać dywidendy z obalenia reżimu. Podzielono sztandary: obywatelski ruch pozostał pod czarnymi, partia PORA stanęła pod żółtymi, choć nie obeszło się bez sporu, kto jest spadkobiercą symboli, a kto zdradził.
– Pół roku walczyliśmy przed sądem o rejestrację – mówi Jewtuszenko i dodaje, że za odmową stał sekretarz Rady Bezpieczeństwa Narodowego Petro Poroszenko, jeden z najbliższych ludzi Juszczenki. Poroszenko nie chciał mieć w pobliżu siły politycznej, która będzie go krytykować.
– Zawsze byliśmy w konflikcie z pomarańczowym biznesem – przyznaje dziś Jewtuszenko.