Stałem na wylocie drogi do Warszawy, pisze Piotr, łapiąc okazję, bo nie zdążyłem na pociąg. Wasz autokar mnie mija. O 6.20 łapię okazję. W ciągu kilku następnych minut mijam was przed samym Jeżewem, znowu was widzę. Macham do was ręką. Widzę jadącego w kierunku Białegostoku tira i busa. O 7.30 słyszę wiadomość z radia. Zginęło 12 osób. Płaczę. Znałem was jedną chwilę, na jedno wyminięcie samochodu, ale zapamiętam na zawsze. Piotrek, lat 28. Ten list wisi w oknie I Liceum Ogólnokształcącego w Białymstoku. Przyszło ich do szkoły wiele od tamtego strasznego piątku.
Wyjechali trochę po szóstej. Było ciemno, padał drobny deszcz. Już od rana, jak zwykle, drogę do Warszawy zalewały tiry. Nie tak znów daleko ujechali. Przed Jeżewem kierowca ich autobusu zaczął wyprzedzać samochód jadący przed nim. Wyprzedzany nie zauważył manewru i też zaczął wyprzedzać samochód, który z kolei jechał przed nim. Autokar został zepchnięty na przeciwległy pas i trzy pojazdy ułożyły się w wachlarz blokując dwupasmową drogę. Tir, który nadjechał z przeciwka, usiłował zjechać na pobocze, wyminąć wachlarz. Nie zdołał. Autobus i TIR zderzyły się stronami, po których siedzieli kierowcy.
Z tira spadł przewożony na nim ciągnik. Wbił się w niego nadjeżdżający z tyłu rozpędzony Volkswagen bus.
Z przodu autokaru siedzieli, prócz kierowcy, jego zmiennik, dwie nauczycielki, katechetka i dziewczęta. – Na wyjazdach szkolnych tak się w autobusach przeważnie rozmieszczają – na przodzie dziewczyny i wychowawcy, a na końcu chłopcy, którzy chcą sobie pożartować i powygłupiać się, niekoniecznie pod okiem wychowawcy – mówi Jacek Dobrzyński, rzecznik komendanta wojewódzkiego policji w Białymstoku, który kiedyś pracował w drogówce.
Jedni drzemali, inni rozmawiali.