Archiwum Polityki

Dostawa grzęźnie w piasku

Trwa zamieszanie wokół 36 polskich kontraktów zbrojeniowych w Iraku, podpisanych we wrześniu 2004 r. z rządem premiera Ayada Allawiego. Należąca do Skarbu Państwa spółka Bumar za prawie 400 mln dol. ma dostarczyć irackiej armii m.in. wozy bojowe, ambulanse, remontowane helikoptery Mi-17, beczkowozy, broń i amunicję. – Otrzymaliśmy pieniądze, ten sprzęt już dotarł na miejsce albo wkrótce będzie wysłany – mówi Aleksander Jodko z Bumaru.

Tymczasem w arabskich mediach pojawiły się oskarżenia, że sprzęt z Polski jest stary i niskiej jakości. Dodatkowo nowy rząd iracki Ibrahima Dżafariego (działa od wiosny tego roku) oskarża poprzednią ekipę o finansowe malwersacje. Z kasy w Bagdadzie zniknąć miało, według różnych źródeł, nawet 1,5 mld dol. Odpowiadać mają za to ministrowie, którzy podpisali umowy na uzbrojenie irackiej armii (m.in. właśnie z Bumarem). Informacje te podał brytyjski dziennik „Independent”, drukowała je również „Rzeczpospolita”. – To podłe kłamstwa, czarny PR, padliśmy ofiarą walki politycznej między nową a starą ekipą – odpiera zarzuty Jodko, który podkreśla, że dopóki u władzy w Iraku był premier Allawi, do sprzętu nie było żadnych reklamacji. W tej sprawie jest więcej pytań niż odpowiedzi. Dlaczego akurat Bumar jest głównym celem ataków? Jaka była rola pośredników w kontraktach? Rząd Allawiego nie kupował bezpośrednio, tylko przez łańcuszek firm.

Handel bronią to na całym świecie bardzo dochodowy i niejasny biznes. Bumar, chcąc zarabiać na kontaktach w Iraku, siłą rzeczy stąpa po bardzo grząskim piasku.

Polityka 42.2005 (2526) z dnia 22.10.2005; Ludzie i wydarzenia; s. 16
Reklama